ΑΡΘΡΑ : “Οκτώ λάθη, που μακάρι να μην είχα κάνει ως προπονητής”

“Οκτώ λάθη, που μακάρι να μην είχα κάνει ως προπονητής”

1.

 Εστίαζα στα αποτελέσματα 

(όχι στη διαδικασία της μάθησης). 

Η ανταγωνιστικότητά που είχα ως αθλητής διατηρήθηκε όταν ξεκίνησα να προπονώ. Τα αποτελέσματα ήταν σημαντικά. Πολύ σημαντικά! Έκρινα τα πάντα με βάση την ήττα ή τη νίκη, όχι με βάση την εμφάνιση ή τη βελτίωση που είχαν οι αθλητές μου. Όταν χάναμε, αμφισβητούσα την προσπάθεια, την αφοσίωση και τη συγκέντρωση των αθλητών μου. Όταν κερδίζαμε, τίποτε άλλο δεν είχε σημασία. Ήμουν πρόθυμος να θυσιάσω πολλά για τη νίκη, συμπεριλαμβανομένου τη σχέση μου με τους αθλητές, τον σεβασμό προς τους κριτές και τους διοργανωτές και την ακεραιότητα του αθλήματος. Αυτό δε βοηθούσε τους αθλητές μου. Αντί να εστιάζω στο αν κερδίσαμε θα έπρεπε να είχα επικεντρωθεί στο αν μάθαμε. Κάθε προπόνηση και κάθε αγώνας είναι μια ευκαιρία για μάθηση και πολλές φορές η μάθηση αυτή είναι πιο αποτελεσματική στην ήττα. Είναι μια ευκαιρία να επιτρέψουμε σε όλους να εξελιχθούν. Ο στόχος για κάθε νεαρό αθλητή θα έπρεπε να είναι να μάθει, μιας και έτσι αποκτά η νοοτροπία της ανάπτυξης και προετοιμάζεται για να κερδίσει αργότερα στη ζωή του, όταν θα έχει πολύ περισσότερη σημασία.

2.

Εστίασα στη σοβαρότητα 

(κι όχι στην απόλαυση).

«Εδώ κάνουμε πρωταθλητισμό, δεν παίζουμε! Εδώ φτιάχνουμε νικητές!» Πόσες φορές ήρθε στο μυαλό μου αυτή η σκέψη όταν ξεκίνησα να προπονώ; Πόσες φορές κοίταξα στον πάγκο και αντί για χαμογελαστούς, χαρούμενους νέους αθλητές, είδα σκυθρωπά, φοβισμένα παιδιά που δεν ήθελαν πια να προπονηθούν ή να αγωνισθούν επειδή φοβόντουσαν ότι θα χάσουν, θα επιπληχθούν ή θα καταλήξουν στον πάγκο; Υπερβολικά πολλές! Θα έπρεπε να είχα δώσει προτεραιότητα στην απόλαυση. Απόλαυση είναι η ευτυχία που νοιώθεις όταν προσπαθείς να γίνεις ο καλύτερος που μπορείς να γίνεις, και κάνει τους αθλητές ατρόμητους. Δεν είναι συνώνυμο της καλοπέρασης. Οι σπουδαίοι αθλητές δεν πρέπει να είναι συνέχει χαρωποί. Οι μαραθωνοδρόμοι θα σου πουν ότι ένας μαραθώνιος δεν είναι ακριβώς ευχάριστος, αλλά αυτοί τον απολαμβάνουν. Οι προπονητές μπορούν να εστιάσουν στην ευχαρίστηση που προσφέρει το άθλημα και να είναι ταυτόχρονα απαιτητικοί. Μπορούν να δημιουργήσουν περιβάλλοντα γεμάτα προκλήσεις και συναγωνισμό και ταυτόχρονα να ακούσουν τα παιδιά να λένε «αυτό ήταν τέλειο, πότε μπορώ να το ξανακάνω;». Μακάρι να το είχα μάθει νωρίτερα.                                     

 3.

Προσπάθησα να εμπνεύσω μειώνοντας τους αθλητές 

(κι όχι έχοντας υψηλές απαιτήσεις από αυτούς).

 Προπονούσα χρησιμοποιώντας σαρκασμό και προσωπικές επιθέσεις. Νόμιζα ότι αν θυμώσουν αρκετά, θα γίνουν καλύτεροι. Αντί γι αυτό θα έπρεπε να είμαι απαιτητικός. Ένας απαιτητικός προπονητής περιμένει περισσότερα από τους αθλητές του, απ’ όσα περιμένουν οι ίδιοι από τον εαυτό τους. Λέει «Αυτό ήταν καλό, τώρα καν’ το καλύτερα». Φέρνει αποτελέσματα βοηθώντας τους αθλητές να βρουν το μεγαλείο που κρύβεται μέσα τους, αντί να πιστεύει ότι η πρόοδος έρχεται μέσα από την ταπείνωση. Οι απαιτητικοί προπονητές κάνουν τα μάτια των αθλητών τους να λάμπουν ενώ αυτοί που ειρωνεύονται απλά ρίχνουν λάδι στη φωτιά

4.

Ήμουν πολύ βιαστικός στο να κατηγορώ τους αθλητές μου για την κακή τους προσπάθεια, την κακή τους συγκέντρωση και την κακή τους εκτέλεση και σπάνια κοίταζα το δικό μου ρόλο στις ήττες τους. Έκρινα τον εαυτό μου με βάση τις προθέσεις μου και τους αθλητές μου με βάση τις πράξεις τους. Αντί γι αυτό, θα έπρεπε να τους είχα δώσει τα εύσημα για την επιτυχία και να είχα πάρει την ευθύνη για περισσότερες από τις αποτυχίες τους. Όταν λες στους αθλητές ότι μία νίκη τους ανήκει, επιστρέφουν αναζητώντας περισσότερες νίκες. Δουλεύουν σκληρότερα στην προπόνηση. Τα δίνουν όλα για σένα επειδή ξέρουν ότι τα δίνεις όλα γι αυτούς. Αντί να πεις «Κοιτάξτε τι κατάφερα», πες στους αθλητές σου «Κοίτα τι κατάφερες να γίνεις» και αντί να κατηγορείς τους αθλητές για τα λάθη τους, προσπάθησε να πάρεις ο ίδιος την περισσότερη ευθύνη. Όταν κατηγορείς έναν αθλητή για ένα λάθος, αυτός πιθανότατα θα κατηγορήσει έναν άλλον αθλητή και οι κατηγορίες θα συνεχιστούν χωρίς ποτέ κανείς να πάρει την ευθύνη. Αν όμως παραδεχτείς τα λάθη σου, οι αθλητές σου θα κάνουν το ίδιο

5.

Μίλαγα υπερβολικά

(αντί να ακούω).

 Είχα αρκετά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου και τη γνώση που νόμιζα ότι είχα και ήμουν σίγουρος ότι όσα περισσότερα δίδασκα στους αθλητές μου τόσο το καλύτερο. Ήμουν αυθεντία. Τους έδινα όλες τις απαντήσεις αντί να τους ρωτήσω «Πώς μπορώ να βελτιώσω τα πράγματα ώστε να παίξεις καλύτερα;» Ήμουν πολύ καλός στο να δίνω διαλέξεις ενώ στην πραγματικότητα, έπρεπε να μάθω να ακούω. Μερικές φορές οι πράξεις και οι λέξεις των παιδιών μας, μας λένε ότι χρειάζονται ένα ρεπό, ένα διάλειμμα ή ίσως και να τους σπρώξουμε λίγο περισσότερο. Μερικές φορές λένε ακριβώς τι χρειάζονται για να εμπνευστούν, αν απλά αφιερώσεις χρόνο στο να τους ακούσεις. Οι καλύτεροι προπονητές είναι άνθρωποι που ακούνε, που αλληλεπιδρούν και που μαθαίνουν από τους αθλητές τους όσα κι οι αθλητές τους μαθαίνουν από αυτούς. Έχασα πολλές ευκαιρίες να μάθω.

6.

Φερόμουν σαν στρατηγός

 (κι όχι σαν δάσκαλος).

Έλυνα κάθε πρόβλημα που υπήρχε στο γυμναστήριο. Έδινα συνεχείς οδηγίες. Έπαιρνα την ευθύνη από τα παιδιά και περιόριζα τη δημιουργικότητα τους, με στόχο να δω αποτελέσματα. Θα έρεπε να τους είχα καθοδηγήσει και όχι να τους δίνω πάντα έτοιμη την απάντηση και να είχα αποδεχτεί την αποτυχία ως ένα φυσικό μέρος της μάθησης. Οι καλύτεροι δάσκαλοι δε δίνουν πάντα την απάντηση. Λένε «Τι θα έκανες σε αυτή την κατάσταση» και «Που αλλού θα μπορούσες να είσαι τώρα».

7.

Χρησιμοποιούσα το φόβο ως κίνητρο 

(και όχι την αγάπη).

Αν και δε το συνειδητοποιούσα εκείνη τη στιγμή, προσπαθούσα να ηγηθώ και να παρακινήσω μέσω του φόβου. «Κάνε αυτό αλλιώς θα χάσεις τη θέση σου! Κάνε αυτό αλλιώς φεύγεις από την ομάδα! Το καλό που σου θέλω να κερδίσουμε αλλιώς θα το μετανιώσεις στην αυριανή προπόνηση!» Σίγουρα, αυτή η στρατηγική μπορεί να φέρει βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα αλλά δεν είναι ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο. Οι πιθανότητες που έχει να οδηγήσει σε ουσιαστική ανάπτυξη, συμμετοχή και απόλαυση του αθλήματος είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Αντί γι αυτό, θα έπρεπε να είχα φερθεί όπως οι πιο επιτυχημένοι σημερινοί προπονητές και να είχα παρακινήσει τους αθλητές μου μέσα από την αγάπη και την προσωπική σχέση. Σκεφτείτε πώς θα αντιδρούσατε αν κάποιος απειλούσε το παιδί, το σύζυγό ή τα αδέρφια σας; Θα τους υπερασπιζόσασταν, ανεξάρτητα με το αν οι πιθανότητες είναι με το μέρος σας, επειδή τους αγαπάτε. Θα μπορούσε κάποιος να σας φοβίσει τόσο όσο να παλέψετε εξίσου σκληρά για κάποιον άλλον; Αποκλείεται! Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από ένα δεσμό αγάπης και σεβασμού ανάμεσα σε αθλητές, γονείς και προπονητές που δουλεύουν μαζί. Καμία ομάδα δε θα παλέψει σκληρότερα από μια τέτοια ομάδα. Κανείς αθλητής δε θα προσπαθήσει σκληρότερα για έναν προπονητή απ’ ότι θα προσπαθήσει για τον προπονητή που αγαπάει.

8.

Φερόμουν σαν να τα ξέρω όλα 

(αντί να είμαι μετριόφρων).

Συνήθιζα να κάθομαι στο πίσω μέρος της τάξης στις παραδόσεις και να μην κάνω ποτέ ερωτήσεις για να δείξω ότι δεν είχα τίποτε άλλο να μάθω. Το πρόβλημά μου ήταν ότι εξίσωνα την ταπεινότητα και την περιέργεια με αδυναμία, όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για δύναμη. Πολλοί προπονητές δε θα παραδεχτούν ποτέ ότι κάνουν λάθος, από φόβο ότι θα φανούν μαλθακοί. Πολλοί άνθρωποι σταματάν να μαθαίνουν καινούρια πράγματα από φόβο ότι αν παραδεχτούν ότι δεν τα ξέρουν όλα, θα φανούν αμόρφωτοι. Αντί να περάσω χρόνια παριστάνοντας ότι τα ξέρω όλα, έπρεπε να είμαι μετριόφρων, περίεργος και αφοσιωμένος στη διά βίου μάθηση. Κάθε εξαιρετικός προπονητής που έχω γνωρίσει ήταν ένας παθιασμένος μαθητής που ανακάλυπτε συνεχώς καινούρια πράγματα. Οι αθλητές θα σε συγχωρήσουν και θα είναι πολύ πιο πιθανόν να τα δώσουν όλα για σένα και για την ομάδα τους αν ξέρουν ότι είναι αποδεκτό να κάνεις λάθη επειδή ακόμη κι ο προπονητής κάνει λάθη.